Orion da 2 - Lienden da 1

Doordat ik vorige week mijn voet flink gekneusd heb, kon ik vandaag niet meedoen. Natuurlijk ben ik wel gaan kijken.
Toen ik aan kwam lopen werd de aftrap voor de start van de wedstrijd net genomen. De eerste 10 minuten heb ik toch gemist, omdat ik onderweg naar het veld aan de praat raakte met Da1 supporters die op weg naar huis waren. Toen ik eenmaal het veld had bereikt, werd er gescoord door Lienden. Het doelpunt heb ik niet gezien, dus ik kan er weinig over zeggen. Wel kan ik zeggen dat we de eerste helft niet echt lekker speelden. Lienden had de overhand in de eerste helft, wij stonden er nog tussen en wisten elkaar niet te vinden. Wat ook erg jammer was, was dat we tegen het einde van de eerste helft, tot 2 maal toe in ons eigen doel scoorden. We houden dan wel een lijst bij met mensen die gescoord hebben, maar eigen doelpunten tellen toch echt niet mee! Russtand 0-3.
In de loop van de tweede helft gingen we wat beter spelen, maar Lienden bleef de overhand houden. Lienden scoorde na een minuut of 10 de 0-4. We speelden wel wat meer richting het doel van Lienden, maar er waren nou niet echt uitgespeelde kansen. Ongeveer 10 minuten voor het einde van de wedstrijd, kreeg Marike S een kans op doel en schoot de bal beheersd in de linkerhoek van het doel van Lienden. Voor Marieke S. een terechte goedmaker, want in de eerste helft scoorde ze ook, maar toen in ons eigen doel.
De eindstand is 1-4 geworden. Jammer, maar er zat niet meer in voor ons.
Wat me vandaag op viel is dat de bank langs de kant wel erg vol zat (een tweede bank zou geen overbodige luxe zijn op dit moment), niet met wissels, maar met geblesseerden. Zou het Da 1 blessure virus dan toch zijn overgebracht op ons? Ik hoop in ieder geval dat ik volgende week weer mee kan spelen. Langs de kant zitten is toch best frustrerend, het is toch fijner verliezen als je in het veld staat, dan heb je in ieder geval nog gepoogd er iets van te maken. Ook is het voor mij makkelijker om een verslag te schrijven wanneer je speelt. Want langs de zijlijn raak ik toch snel aan de praat met anderen (absoluut gezellig!) en is de focus op de wedstrijd minder. Een toekomst als reporter (niet dat ik die ambieer) zit er dus niet echt in voor mij, hopelijk kan ik snel weer meespelen.
Na de wedstrijd ben ik nog even mee de kleedkamer in geweest, ik wilde eerst de kantine al in duiken. Blij dat ik dat niet gedaan heb, de sfeer in de kleedkamer was gezellig ondanks het verlies. Nou moet ik zeggen dat we natuurlijk de afgelopen 2 jaar het verlies enigzins gewend zijn. Gelukkig laten we daardoor onze teamspirit niet varen, voetballen blijft leuk en zo hoort het te zijn.